اثرات درختان بیگانه عرعر و آکاسیا روی مواد غذایی خاک و جوامع میکروبی
چکیده
عرعر Ailanthus altissima (Mill.) Swingle و اکاسیا Robinia pseudoacacia دو گونه مهاجم در مناطق ساحلی در مرکز اسپانیا هستند. هدف ما، آزمودن این است که آیا خصوصیات خاک، میزان ایجاد مواد مغذی و جوامع میکروبی خاک جنگل های ساحلی تحت سلطه صنوبر کبوده Populus alba L. می تواند به وسیله عرعر یا اقاقیا اصلاح شود. در پاییز 2011 و بهار 2012، ما نمونه برداری میدانی از خاک سه ایستگاه را که در آن درختان بومب و مهاجم با هم وجود داشتند را انجام دادیم. بعلاوه، در یک تجربه گلخانه ای (GHE) 6 ماهه، عرعر، اقاقیا و صنوبر کبوده را به وسیله بذر در یک خاک جمع اوری شده در منطقه بومی پرورش دادیم. ما مواد الی خاک، نیتروژن، فسفر، نیترات، آمونیوم، اسیدیته، نرخ خالص امونیاک سازی و نرخ نیتریفیکاسیون، فعالیت فسفومونواستراز و ترکیب جامعه باکتریایی خاک را در خاکهای حاصل از مزرعه و گلخانه را اندازه گرفتیم. هر دو نتایج مزرعه و گلخانه نشان داد که ظرفیت عرعر برای کاهش کل نیتروژن خاک و اقاقیا برای افزایش نیتروژن معدنی خاک است. در مزرعه، خاکهای دارای درختان مهاجم دارای N- NO3 بزرگتر نسبت به خاکهای دارای صنوبر کبوده بودند. خاکهای مزرعه ای دارای اقاقیا دارای فعالیت فسفومواستراز، نیتروژن کل و نرخ امونیفیکاسیون بزرگتر بودند در حالیکه خاکهای با درخت عرعر دارای مواد الی، N-NH4 و نیتریفیکاسیون خالص و نرخ معدنی شدن ازت کل پایین تر نسبت به خاک دارای صنوبر کبوده هستند. تفاوت در ترکیب جوامع میکروبی تنها در مزرعه مشاهده شد، در خاکهای مزرعه ای دارای عرعر و صنوبر کبوده نسبت به خاکهای دارای عرعر و صنوبر کبوده بیشتر بود. تثبیت نیتروژن وابسته به خاصیت همزیستی می تواند ظرفیت اقاقیا را افزایش نیتروژن معدنی خاک شرح دهد، درحالیکه توانایی عرعر در کاهش نیتروژن کل خاک می تواند به تغییرات تعادل بین نیتروژن ورودی و از دست رفته از خاک نسبت داده شود. اگرچه نتایج تجربیات گلخانه ای اشاره دارند که درختان مهاجم می تواند باعث شروع تغییر در وضعیت خاک در مراحل اولیه استقرار شان شوند نتایج مزرعه ای نشان داد که تعدادی از خصوصیات خاک، فعالیت های جوامع میکروبی و باکتریایی به زمان بیشتری برای تغییر بعد ازتهاجم نیاز دارند.
مقدمه
گیاهان مهاجم معرف گونه های بیگانه هستند که قادر به ایجاد جمعیت مناسب بوده و از محل استقرار به نواحی دوردست گسترش می یابند (Richardson et al., 2000). پس از استقرار، گیاهان مهاجم ممکن است به وسیله کاهش تنوع و فراوانی آنها روی گونه های بومی تاثیر بگذارند ((Vila et al., 2011). این اثرات ممکن است به طور مستقیم به وسیله اللوپاتی و رقابت برای منابع (Callaway and Ridenour, 2004; Vila and Weiner, 2004; Maron and Marler, 2008) یا به طور غیرمستقیم به وسیله تغییر محیط به ضرر گونه های بومی ایجاد شود (Haubensak and Parker, 2004; Niu et al., 2007). بررسی های اخیر نشان می دهد که اثر کلی گیاهان مهاجم به صورت افزایش حوضچه های مواد غذایی و شتاب تغییرات پی در پی است (Ehrenfeld, 2003; Liao et al., 2008; Vila et al., 2011; Castro Díez et al., 2014). تغییر خصوصیات اکوسیستم به وسیله مهاجمان می تواند همچنین باعث افزایش قابلیت تهاجم زیستگاه برای دیگر گیاهان در فرایندی معروف به " بحران تهاجم" شود (Simberloff and Von Holle, 1999; Von Holle et al., 2006).. بعلاوه، اثرات گونه های مهاجم در سالهای بعد از حذف گونه های مهاجم، می تواند باعث حفظ خطر تهاجم و مانع بهبود اکوسیستم یا ترمیم به وسیله گیاهان بومی شود (Marchante et al., 2009;Von Holle et al., 2013).
جهت دریافت متن اصلی به همراه ترجمه ، فایل را خریداری نمایید