تاریخچه اسید سولفوریك :
اسید سولفوریك به عنوان كیمیاگر قرون وسطی شناخته شده است و به نامهای متفاوتی خوانده می شود از جمله ، روغن زاج و الكل زاج .
ماده ای از تقطیر خشك مواد معدنی مانند هپتا هیدرات سولفات آهن II ، ، بوجود آمده كه تحت عنوان زاج نیز نامیده شد ، و از تقطیر خشك ، پنتا هیدرات سولفات I ، ، ماده ای بوجود آمد كه این ماده هم تحت عنوان زاج آبی نام گرفت .
اگر این تركیبات را گرم كنیم ، به اكسید آهن و مس تجزیه می شوند ، و به ترتیب آب و « تری اكسید سولفور » آزاد می شود ، كه باز هم اگر آب و « تری اكسید سولفور » را با هم تركیب كنیم محلول رقیق اسید سولفوریك بوجود می آید .
چنین تركیباتی را كیمیاگران قرن 12 و 13 مانند « عرب ابوبكر الراسس » و
« آلبرتوس مگنوس آلمانی » بوجود آورند . در قرن هفدهم ، شیمیدان هلندی آلمانی به نام « جوهان گلابر » ، سولفور را با نمك ( نیترات پتاسیم ، ) سوزاند و بدین ترتیب اسید سولفوریك تهیه كرد ، البته این دو را بخار داد .
هنگام تجزیه نمك ، سولفور به اكسید شد و بدین ترتیب با آب تركیب شد و باعث بوجود آمدن اسید سولفوریك شد . در سال 1736 ، « جاشوا وارد » ، داروشناسی لندنی ، این روش را برای تهیه مقدار زیادی اسیدسولفوریك استفاده كرد . در سال 1946 در « بریمنیگهام » ، « جان ریبوك » اسید سولفوریك را در یك سری اتاقهای خیلی سربی تهیه كرد كه این روش هم ارزان تر بود و هم مناسب تر و هم اینكه او مقدار بیشتری از اسیدسولفوریك را توانست در ظرفهای شیشه ای كه در قبل هم استفاده شده بودند ، تهیه كند . فرآیند اتاق سربی این فرصت را به صنعت داد تا بتواند اسید سولفوریك را تولید كند و این روش تقریباً تا دو قرن ادامه داشت و بدین ترتیب توانستند بسیاری از مواد باقیمانده را هم پالایش كنند .
اسید سولفوریك « جان ریبوك » تنها اسید سولفوریك 40 تا 35% بود . بعدها دو كیمیاگر ، یكی فرانسوی به نام « جوزف لوئیس گی لوسا » و دیگری كیمیاگر بریتانیایی به نام « جوها گلوور » توانستند در اتاقهای سربی یك سری پالایش ها را انجام دهند و بدین ترتیب اسید سولفوریك 78% تولید كنند .
با این حال ، كارخانه های رنگینه و همچنین بسیاری از فرآیندهای شیمیایی به محصولات غلیظ تری احتیاج داشتند و در تمام دوره قرن هجدهم این